ლაზიკა

ამასწინათ "ენ–დი–აი"ს გამოკითხვას გადავავლე თვალი, ძირითადში სააკაშვილი–ივანიშვილის გარშემო იყო კითხვები, კითხვები იყო ასევე გადასახადებზე და რა თქმა უნდა ჯერ არარსებულ ქალაქ ლაზიკაზე. როგორც მოველოდი, გამოკითხულთა საკმაო ნაწილი უარყოფითად არის განწყობილი დიდი ნაწილი ფიქრობს, რომ ეს პროექტი თანხის უაზრო ხარჯვაა,რომ ჯობია არსებული ურბანული დასახლებები განავითარონ, რომ აღნიშნული თემა წინასაარჩევნო ხრიკია და სხვა, თუმცა ყველაზე მეტად რაც მეწყინა, რომ მხოლოდ გამოკითხულთა 9% აზრით ეს პროექტი ზიანს მიაყენებს გარემოს.
ჩემთვის შემაშფოთებელია მსგავსი დამოკიდებულება, თუ 9% ზე მეტს არ ანაღვლებს ჩვენი გარემო, ბუნება, ფლორა და ფაუნა, მაშინ რაღას ვთხოვთ ამას მთავრობას?
ეხლა უკვე აღარ მიკვირს გზისპირას მდგარი "ნატვრის ხეები", ჩვენი ყოფითი კულტურა რომ ძალიან დაბალია, ეს არახალია, ამასთანავე ძალიან თავკერძა ხალხი ვართ, მხოლოდ ჩვენსაზე ვფიქრობთ, მხოლოდ ჩვენით იწყება და ჩვენით მთავრდება ეს სამყარო, ჩვენს ვართ სამყაროს ჭიპი, ჩვენ ვართ სამყაროს მხსნელები, საქართველოს მისია არის უდიდესი, მთელი მსოფლიო განისჯება ქართული ენით და მთელი მსოფლიო ქართულად ილაპარაკებს. "მოვა ეს დროც" ფიქრობს ქართველი და ჩამთავრებულ ფენოვანის ნარჩენს თავის ცელოფნითურთ მანქანიდან სავალ ნაწილზე მოისვრის, შემდეგ კი აუცილებლად დალევს ცა–ფირუზ, ხმელე–ზურმუხტოვანი ჩვენი საყვარელი სამშობლოს სადღეგრძელოს, რომლის გადაჯიშება და წართმევა სურთ გადამთიელებს, რომელთა ისტორიის ხნის საქათმე გვიდგას ეზოში. თავი მოგვაქვს ჩვენი ისტორიით და იმას კი ვერ ვხვდებით, რომ ეს ქვეყანა ჩვენმა წინაპრებმა დაგვიტოვეს და მოვლილი უნდა ჩავაბაროთ ჩვენს შთამომავლებს.
ინდიელებს აქვთ ესეთი გამოთქმა: ჩვენ არ ვუტოვებთ ჩვენ შვილებს მიწას, ჩვენ იგი ვალად გვადევს მათ მიმართ.
სანამ მხოლოდ 9% იქნება აზრზე, რომ ქალაქის გაშენებამ კოლხეთის ჭაობში, შეიძლება მთელი ეკოსისტემა შეცვალოს, მანამდე, როგორც კახი კავსაძე იტყოდა: "არაფერი არ გვეშველება".

დასავლეთის რისხვა

ცოტამ თუ იცის, რომ არსებობდა ასეთი სახელის მქონე საიდუმლო ორგანიზაცია, რომლის ოფიციალურ მიზანს წარმოადგენდა: საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენა, ქვეყანაში სამართლიანობის დამყარება და მომავალში კავკასიის გაერთიანება საქართველოს ჰეგემონიის ქვეშ, ორგანიზაციის შტაბ ბინის უსაფრთხოების და კონსპირაციის დაცვა.
უფრო მეტიც, მის შესახებ ძალიან ცოტამ იცოდა, მათ უმრავლესობას კი ეს უკვე დავიწყებულიც აქვს, მათ შორის ამ ორგანიზაციის წევრებსაც :)...
ამ ორგანიზაციის წევრებს კი პირადად ვიცნობდი, ყველას, რადგან ეს ორგანიზაცია ჩემი შექმნილი იყო, მისი წევრები კი ჩემი სამეზობლოს 8–12 წლის ბავშვები ვიყავით, რომლებმაც სამოქალაქო და აფხაზეთის ომის ფონზე მოზრდილების უსუსურობის შემხედვარე, ჩვენი ილუზორული სამყარო შევქმენით, რათა მომავლის იმედი გვქონოდა.
ამ ორგანიზაციის მუდმივი თავმჯდომარე, პრეზიდენტი და უზენაესი მსაჯული მე გახლდით :) სხვანაირად ვერც იქნებოდა, მე ყველაზე უფროსი ვიყავი ასაკით:)
ჩვენს ძირითად მოწინააღმდეგეს წარმოადგენდა სხვა უბნელი ბავშვები, რომლებსაც (შემიძლია დავიკვეხო) არასოდეს ჰქონიათ მსგავსი ორგანიზებულობა :)
მახსენდება თუ როგორი იყო ჩვენი საქმიანობა, ძალიან მიზიდავდა კარტოგრაფია, ჩემი ასაკისთვის საკმაოდ კარგად და დეტალურად მქონდა დატანილი გეგმიურ რუკაზე მთელი ჩემი სამეზობლო ნაკვეთები, თავისი გაუვალი ადგილების აღნიშვნით და საიდუმლო გასასვლელებით, მითითებული გვქონდა თუ სად იყო "ავი ძაღლი" და სად "ავი დიასახლისი".
თითქმის ყოველ კვირას გვქონდა დიდი თათბირი სადაც განვიხილავდით მოწინააღმდეგის მიერ ჩვენს ტერიტორიაზე გადმოსვლის ფაქტებს და ვგეგმავდით საპასუხო "კონტრ შეტევებს" და "რეპარაციების" და "კონტრიბუციების" აღებას ბლის და ალუჩას სახით.
გვქონდა ჩვენი საიდუმლო ენა, შეხვედრის კონსპირაციული ადგილები, ეხლა რომ ვუფიქრდები, საკმაოდ შეიარაღებულიც ვიყავით, საოჯახო სამზარეულოდან "ნათხოვარი" ძველი დანები, რომელთაც შემდეგ გრძელ კეტზე ვამაგრებდით და შუბად ვაქცევდით, მე თვითონ ვამზადებდი ჩემებურ "მოლოტოვის კოქტეილს" თან საკმაოდ მძლავრს. მადლობა ღმერთს იმდენი ჭკუა კი გვქონდა, რომ ამის გამოყენების ხიბლში არ ჩავვარდნილვართ. რაც შეხება კონფლიქტებს უბნელებთან, მუშტამდე საქმე იშვიათად მისულა, უმრავლეს შემთხვევაში კი წყლის პისტოლეტებით და პასტაწამოცმული პლასტმასის ბოთლებით მიდიოდა საბრძოლო მოქმედება, ამ საქმეში დიდი სტრატეგი ვიყავი, ტაქტიკური უკანდახევით მოწინააღმდეგე ბევრჯერ შემოგვიტყუებია ჩვენს ტერიტორიაზე, სადაც მე წყლის შლანგით და ცივი ჭის წყლის ჭავლით ვხვდებოდი.
ჩემთვის ძალიან სასიამოვნო გასახსენებელია ის ლაღი პერიოდი, რომელიც ჩემს ბავშვობას უკავშირდება.
რატომ გამახსენდა? უბრალოდ არ მინდა დამავიწყდეს დრო, როდესაც ჩემი სამეზობლოს #1 ტერორისტი ვიყავი :))