201?

ბევრჯერ გავიგონებთ მოახლოებული აპოკალიფსის შესახებ ხმებს, აგერ აქ არის, მოვიდა აღსასრული. თითქოს მართლაც არის ამის ნიშნები, თუ კარგად დავაკვირდებით ეს ნიშნები არის უკვე თითქმის 2000 წელია. ეს აღსასრული კი არა და არ დგება, მოსაწყენია თითქოს, იფიქრებს კაცი, რახან ამდენი ხანი არ დადგა, რაღა ჩემის სიცოცხლის დრო დადგებაო, ვერაფერს იტყვი, შანსი 50/50–ზე ან დადგება ან არა.
მაგრამ მე იმის გარკვევა ნამდვილად არ მაინტერესებს ბოლო ჟამი მოახლოებულია თუ არა (როგორც ვთქვი თეოლოგიური თვალსაზრისით ეს ბოლო ჟამი კაი ხნის დამდგარია და უკვე ის დროა 4 მხედარი გამოჩნდეს), მე უფრო თვითონ ამ ბოლო ჟამის, აპოკალიფსის, წარღვნის, მოკლედ მსოფლიო კატასტროფის ძირითადი აზრი მაინტერესებს.
როდესაც ადამიანი დგება გარდაუვალი ძალის წინაშე, მისი პიროვნება შიშვლდება იმ ნიღბებისგან და სამოსისგან რითაც ჩვეულებრივ ცხოვრებაში იფარავდა თავს. იგი არც ისეთი თავდაჯერებული და გამბედავი აღმოჩნდება საბოლოოდ. დაუძლეველი ძალის წინაშე ადამიანი კიდევ ერთ თვისებას ავლენს (იმისდა მიხედვით როგორი ზნეობის პატრონია) თუ ზოგიერთი თავის გადარჩენისთვის მზად იქნება სული ეშმაკს მიჰყიდოს, ზოგიერთი კი ზნეობის პრინციპებს იმ შემთხვევაშიც არ უღალატებს, დაპირებული სამოთხეც კი ტყუილი რომ აღმოჩნდეს.
ადამიანისთვის ამ მხრივ არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს ღმერთის არსებობას, დიდი ხანია მეცნიერები ამტკიცებენ, რომ ერთ უბედურ დღეს დედამიწა განადგურდება (თუ როგორ ამაზე ვერ შეთანხმდნენ ოღონდ).
იქნება ეს უფლის ხელით თუ ბუნებრივი გარდაუვალი მოვლენა, რეალურად ადამიანი დგება საფრთხის წინაშე და ბუნებრივია, მას სურს გადაარჩინოს მისთვის ყველაზე ძვირფასი რამ.
თუ რა არის ყველაზე ძვირფასი, შეგვიძლია ვიდავოთ, თუმცა მე მგონია, რომ ეს არის სიყვარული.
რადგან ეს ალბათ ერთადერთია რისთვისაც ღირს ადამიანად ყოფნა.
მის გარეშე ურთიერთობას აზრი არ აქვს.
რწმენაც კი, რომელიც ძალას აძლევს ადამიანს, უსიყვარულოდ მკვდარია.
ასე რომ, მომავლის ნუ შეგეშინდებათ თუ თქვენს გულში სიყვარული არის ადამიანის მიმართ, რადგან ერთადერთი რაც ფიზიკის კანონებზე მაღლაა სიყვარულია.
ხანდახან ვფიქრობ, მთელს მსოფლიოში რომ იყოს მშვიდობა, არ იყოს საზღვრები, (ლენონის ""Imagine" მახსენდება) მართლაც მშვენიერი იქნება, თუმცა რომ არ იყოს ომი, ნგრევა და სიძულვილი, ალბათ სიყვარულსაც ფასი დაეკარგებოდა.
მას შემდეგ რაც კარნეგიმ დაწერა თავისი ცნობილი წიგნი, თითქმის ყველა იკრიჭებოდა იმდენად, რომ ნამდვილ ღიმილს ფასი დაეკარგა.
თუმცა მე მაინც მინდა ლენონის არ იყოს, მჯერა, რომ ოდესმე ალბათ მოიშლება საზღვრები, შეწყდება ომები, იქნება მშვიდობა და ალბათ სწორედ მაშინ იქნება საფრთხე, რომ სიყვარულმა დაკარგოს თავისი ძალა, აი ეს იქნება აპოკალიფსი, რადგან ნებისმიერი მცირე უბედურებაც კი გაგვანადგურებს.
წერილის წერა რომ დავიწყე, სათქმელი ბოლომდე არ მქონდა გააზრებული, უბრალოდ გუგლის საძიებო სისტემაში იყო აღნიშნული, რომ დღეს არის დედამიწის დღე და ჩემი აზრებიც აქეთ გაქანდა.
დღეს დედამიწის დღეა, მიყვარს ჩემი სახლი, ჩვენი დედა, ჩვენ კი მისი უძღები შვილები ვართ, არ ვუფრთხილდებით, გავუფრთხილდეთ სანამ გვყავს. არც ისეთი მუდმივია ჩვენ რომ გვგონია.

ღალატის ანატომია

სათაურს ირაკლი გურგენიძეს დავესესხე, იმედია არ მიწყენს, რადგან იმას, რის შესახებაც ვფიქრობ რახანია, სხვა სახელი ვერ მოვუძებნე.
ღალატის აქტი – ეს ადამიანური მანკიერების ერთ–ერთი რიგითი გამოვლინებაა, თუ არჩევანის თავისუფლების ერთ–ერთი სახე?
ქართველებისთვის ალბათ ყველაზე რთული შესაფასებელი ისტორიული პიროვნება უალტერნატივოდ გიორგი სააკაძეა. ჩემთვის კი მისი საქციელი მხოლოდ იმას მოწმობს, რომ ის მიჯაჭვული არ იყო საკუთარ მამულზე, ოჯახზე, მეფეზე, მისთვის უმთავრესი მისი პირადი ჩანაფიქრი იყო. ამ მომენტით ყოველთვის მომდიოდა შედარება სააკაძის ოლივერ კრომველთან თუმცა შეიძლება ეს შედარება ძალიან ზედაპირული იყოს, მაგრამ მიზნების მისაღწევად არჩეული საშუალებების შერჩევაში, მათ შორის ნამდვილად არის საერთო. ჩვენ ვიცით რა ჰქონდა მიზნად კრომველს, სამწუხაროდ სააკაძის მოტივაცია ჩვენთვის უცნობია, მაგრამ მისი მოქმედება ნამდვილად არ ჰგავს კარიერისტის ან მედროვის ქმედებას. ყველა ბრძოლაში პირადი მონაწილება მის სიმამაცეს ამტკიცებს. მისი წასვლა ქვეყნიდან და გადასვლა სპარსეთში მის დიდ ამბიციებს, სავარაუდოდ, როგორც მე (და ბევრი სხვა) ვფიქრობ(თ), სააკაძე სპარსეთში კარიერამ მიიზიდა, რადგან შაჰის კარზე ქართველები საკმაოდ დიდ გავლენას ფლობდნენ. დარწმუნებული ვარ მას არ აწუხებდა ნოსტალგია, ისე როგორც ეს ჩვენს ფილმშია ნაჩვენები :) ნუ ამ მომენტში ეს ჩემი პირადი აზრია :))
ასეა თუ ისე, ყველანაირი ლოგიკით შაჰის მიერ წარმოგზავნილი ჯარის შემადგენლობაში მყოფ გიორგი სააკაძეს თავი უნდა შეეკავებინა ისეთი ქმედებისაგან, რომელიც მას ამ დიდების მწვერვალიდან გადმოუშვებდა. მოხდა საპირისპირო რამ: მარტყოფის ბრძოლაში სააკაძემ უღალატა უკვე სპარსეთის ჯარს და ეს ღალატი ვერ აიხსნება ვერცერთი ანგარებიანი მოტივით, სწორედ ამიტომ ალოგიკურად ჩანს სააკაძის მოქმედებაში.
მოგებული ბრძოლის შემდეგ სააკაძემ თითქმის განჯამდე სდია მტერს, ხოლო შემდეგ დაიწყო მზადება მტრის დასახვედრად. 2 თვეც არ გასულა, ბრძოლა მოხდა მარაბდაზე, საგულისხმოა ერთი დეტალი, სააკაძემ დახმარებისთვის მიმართა ოსმალეთს. ეს დეტალი ერთ რამეზე მიმანიშნებს: როგორც ჩანს მისთვის სიტყვა "მტერი" ძალზე პირობითი იყო, ეს ის ოსმალეთი იყო სააკაძემ სიცოცხლე რომ გაუმწარა და რომლის მებრძოლები უმოწყალოდ ამოხოცა მტკვრის ნაპირას არცთუ ისე დიდი ხნის წინ.
მარაბდის ბრძოლის დროს, ქართველები როგორც ჩანს (და როგორც მოსალოდნელი იყო) არ ენდნენ ახლად მოქცეულ "უძღებ შვილს" და სარდლობა სხვას მისცეს, არ მახსოვს ვინ იყო მარაბდის ბრძოლის დროს ქართველთა სარდალი, მაგრამ ნეტავ ის არ ყოფილიყო, რადგან მსგავსი ზარალი ჩვენს ბრძოლებში არასოდეს მოგვსვლია.
ერთი წელიწადიც არ იყო გასული, რომ დაიწყო სამოქალაქო ომი, ცოტა ხნის წინ მხარდამხარ მეომარნი ერთმანეთს დაუპირისპირდნენ, ერთ მხარეს თეიმურაზ პირველი, მეორე მხარეს გიორგი სააკაძე. გიორგი სააკაძის ბროლის მოტივი კი შემდეგი იყო: თეიმურაზის დამარცხების შემთხვევაში იგი ქართლ–კახეთის ტახტს სთავაზობდა იმერეთის მეფის გიორგის ვაჟს ალექსანდრეს, რომელიც ამავე დროს იმერეთის ტახტის მეკვიდრეც იყო, იყო ერთობ კარგი შანსი საქართველოს გაერთიანებისა, თუმცა ამ მიზნის მისაღწევად ჯერ ქართველების სისხლი ისევ ქართველებისვე ხელით უნდა დაღვრილიყო, სააკაძემ არც ამაზე დაიხია უკან. თუმცა ბრძოლა წააგო, არავინ იცის რა სახით შემოგვინახავდა მის სახელს ისტორია, ბრძოლა სადმე სხვაგან რომ გამართულიყო და სააკაძეს ემარჯვა. მისი მიზნები და მოტივები უფრო ნათელი გახდებოდა ჩვენთვის. ოლივერ კრომველს გადამწყვეტი ბრძოლა რომ წაეგო, მას გარანტირებული ჰქონდა ჯალათის კუნძი და სამუდამო შერცხვენა, მეფის ტახტის მოღალატის სახელი, რომელმაც გაბედა და მეფის ხელისუფლების წინააღმდეგ გაბედა იარაღის აღმართვა, მაგრამ ამჟამად სულ სხვა სახით ვიცნობთ და ვიცით, რომ არ ყოფილიყო კრომველი, ინგლისის "ლორდ პროტექტორი" არ იარსებებდა დიდი ბრიტანეთი ისეთი როგორიც დღესაა და ალბათ არც ინგლისური იქნებოდა საერთაშორისო ენა.
ისე ცალი თვალით მაინც ჩამახედა იმ პარალელურ სამყაროში, სადაც სააკაძე იმარჯვებს ბაზალეთის ბრძოლაში, ნეტა როგორი აწმყო გვექნებოდა :))
შემდეგი გმირი: დამფუძნებელი მამებიდან ნებისმიერი, თუნდაც ბენჯამინ ფრანკლინი განვიხილოთ (მომწონს ეს კაცი:)), ის რასაც ამერიკის შეერთებული შტატების ისტორიაში რევოლუციურ ომებს უწოდებენ, უბრალო აჯანყების სახელით დამთავრდებოდა დიდი ბრიტანეთის ისტორიაში, ეს ბრძოლა შტატების მარცხით რომ დამთავრებულიყო.
სიტუაციას, რომ შევხედოთ, ეს წმინდა წყლის ღალატია, ეს ტერიტორია ბრიტანეთის კოლონიას წარმოადგენდა, ანუ ბრიტანეთის სუვერენიტეტის ქვეშ იყო. ტერიტორიებმა გამოაცხადეს დაუმორჩილებლობა, აჯანყდნენ, რაც სუფთა განმარტებით, კანონსაწინააღმდეგო ქმედებაა, დამატებით, მათ დახმარებისთვის მიმართეს უცხო ქვეყანას – საფრანგეთს, ეს უკვე სახელმწიფო ღალატის აშკარა ნიშნებს შეიცავს. რომ არა გამარჯვება, დამფუძნებელ მამებსაც იგივე ბედი ელოდათ რაც ოლივერ კრომველს 120 წლით ადრე.
ანუ გამოდის, რომ აშშ მოღალატეების დაარსებულია :))
ვგრძნობ, რომ ასე შეიძლება ჩიხში შევიდეთ, ამიტომ განვმარტავ ჩემს აზრს, რომელიც აქამდე ვცდილობდი მაგალითებით გადმომეცა:
ღალატი არ არის სამშობლოს წინააღმდეგ ბრძოლა, ღალატი არის საკუთარი პრინციპების გათელვა რაიმე მიზეზის გამო, შიშის, ანგარების ან ბრმა მორჩილების.
თუ კიდევ უფრო დავიბენით, მაშინ მაგალითი: სტალინი ქართველია, დაბადებული საქართველოში; გამომდინარე ცნობილი მოვლენებიდან, მოღალატეა? ჩემი (და ბევრის) აზრით – არა. ის არასოდეს ყოფილა საქართველოს სახემწიფოს ერთგული და საქართველო, როგორც ასეთი, მისთვის ყოველთვის შედიოდა დიდ რუსეთში.
რუსეთის ელჩი საქართველოში – ჩხიკვიშვილი, მოღალატეა? რა თქმა უნდა არა.
ნელსონ მანდელა – იბრძოდა საკუთარი ქვეყნის მთავრობის წინააღმდეგ, მათ შორის შეიაღებული გზითაც, მაგრამ დღეს ვერავინ გაბედავს მას მოღალატე დაუძახოს.
და ბოლოს ვისაც ნანახი გაქვთ, გაიხსენეთ ფილმი "ავატარი" :))
მთავარია პრინციპებს ნუ უღალატებთ და თქვენს სახელს არაფერი ემუქრება. :)

კარიერა

ბევრჯერ მიფიქრია კარიერაზე. რას წარმოადგენს იგი? რამდენად დადებითი მოვლენაა ის ჩვენს ცხოვრებაში? არის ეს მიზანი პროგრესის მამოძრავებელი, თუ მხოლოდ სატყუარა?
ნაბიჯი პირველი: პირველი ნაბიჯის გაკეთება ალბათ ყველაზე რთულია, არავინ გენდობა, შენი შესაძლებობა მხოლოდ შენთვის არის ცნობილი, ზოგადად კი ეს მხოლოდ "იქსია", შეიძლება გქონდეს ცოდნა, მაგრამ თან ახლდეს ისეთი კომპლექსები, რომლის გამოც ეს ცოდნა გამოუსადეგარი და ფარული ხდება.
პირველი რაც უნდა გაკეთდეს, ეს არის ნდობის მოპოვება. არავის უნდა ადამიანი, რომელიც ნდობას, ამ ძალზე ეფემერულ სუბსტანციას არ იმსახურებს. პროფესიონალიზმი ზოგ შემთხვევაში გადადის მეორე პლანზეც კი ნდობის წინაშე.
უნარები და გამოცდილება, ეს ყველაფერი შეიძლება შეიძინო, ამავე დროს ყოველთვის ხდება გამოცდილი კადრის სანდოობა.
ნაბიჯი მეორე: ახალბედებს ყოველთვის მეტს სთხოვენ.
ეს აქსიომაა, თან დამტკიცებული, გამომდინარე იქიდან, რომ მათ ჯერ კიდევ ბევრი რამ აქვთ დასამტკიცებელი, ყველაზე მძიმე პრესში ისინი გადიან, ამავე დროს ძალზე ხშირად ამის ინიციატორები და მოხალისეები სწორედ თვით ახალბედები არიან. ეს არის ნდობის დამსახურების კიდევ ერთ–ერთი საშუალება.
გამოცდილების მატებასთან ერთად, ქრება თავდაპირველი ეიფორია და ნდობის დამსახურების სურვილი. ადამიანი უკვე სხვაგვარად აღიქვამს სიტუაციას.
ძირითადი ნაწილი ინდივიდების რჩება შეურაცხყოფილი იმ დამოკიდებულებით, რომელსაც ის იღებს იმ მსხვერპლის სანაცვლოდ რასაც ის გასცემს. ცივდება დამოკიდებულება, ყველაფერი რასაც აქამდე ჰქონდა დიდი ღირებულება, იქცევა არარად. უფროსები ამ ინდივიდების თვალში იქცევიან უსულგულო არსებებად, რომელთაც არ ადარდებთ თანამშრომლების ბედი.
თუმცა მათ და თითქმის ყველას, თავიდანვე ავიწყდებათ ერთი მნიშვნელოვანი დეტალი, ეს არის კონტრაქტი:
ცივი ანგარიში.
არავინ არის ვალდებული შეასრულოს იმაზე მეტი დაკისრებული სამუშაო, ვიდრე მას ეს ევალება კონტრაქტით.
სამუშაოს დასრულებისთანავე, ან როდესაც ამას ჩათვლის საჭიროდ რომელიმე მხარე, კონტრაქტი წყდება. არავითარი პირადული, მხოლოდ ბიზნესი.
სახარებიდან ერთი იგავი მახსენდება, როდესაც მესმის ანაზღაურებაზე მობუზღუნეთა ხმა:
ვენახის მეპატრონემ დილით დაიქირავა მუშები მთელი დღით 1 დინარად, შუადღისას კვლავ 1 დინარად, საღამოს, როდესაც სამუშაოს დასრულებას ცოტაღა აკლდა ისევ 1 დინარად გაურიგდა რამდენიმეს.
ანგარიშსწორება დაიწყო ბოლოდან, როდესაც დილით დაქირავებულმა მუშებმა ნახეს, რომ სულ ცოტა ხნის მოსულებმა 1 დინარი აიღეს, გაუხარდათ; ჩათვალეს, რომ მათ გაცილებით მეტი ერგებოდათ, რადგან უფრო მეტი იმუშავეს, თუმცა იმედი გაუცრუვდათ, რადგან მათაც იგივე ანაზღაურება მიიღეს. მათ პროტესტზე ვენახის მეპატრონემ მიუგო, ვერავინ მიიღებს იმაზე მეტს, რაც შეპირებული ჰქონდა.
ასე რომ შეიძლება იყო უკმაყოფილო, მაგრამ ნურასოდეს შეხედავ სხვის საზღაურს, შენი შრომის ფასზე მეპატრონეს ესაუბრე, მოითხოვე, მაგრამ მხოლოდ გარიგების დასაწყისში და არა მაშინ, როდესაც სხვის ფასის შემხედვარე ნახავ, რომ რეალურად შეიძლება მეტის დაცინცვლა შეიძლებოდა. ჩემი აზრით საკუთარი შრომის ნაყოფიც კი, საკუთარი ოფლით მოპოვებული პურიც უფლის საჩუქარია.
უმადურობა კი ერთ–ერთი დიდი ცოდვა.
ასე, რომ ბრწყინვალედ დაწყებული კარიერა სულ მალე შეიძლება დამთავრდეს მრავალი სხვადასხვა მიზეზით, ან გაგრძელდეს სხვადასხვა გზით.
მე მართლა არ ვიცი, ერთმნიშვნელოვნად როგორი მოვლენაა ჩვენთვის კარიერული კიბე, თუმცა ეს ალბათ ჩვენზეცაა დამოკიდებული

განა არის სადმე ერი?

ქართველებს ზოგჯერ თავი მოგვაქვს ჩვენი სიმამაცით, სასწაულებრივ მოგებული ბრძოლებით, დიდგორი, ბასიანი და შამქორი ჩვენი სიამაყეა.
ეს მართლაც ასეა, ქართველი ხალხი თავისუფლებისმოყვარე ერია, თუმცა ისევე როგორც ყველა თავისუფლებისმოყვარე ერში ქართველებშიც მოიძებნებოდა თითო მოღალატე და ძალიან ბევრი ლაჩარი.
რატომღაც მგონია რომ ჩვენი ისტორიის დეტალები არ უნდა დავივიწყოთ; დიდგორის ბრძოლის წინ, ქართველთა ლაშქარს დავით მეოთხემ უკანდასახევი გზა მოუჭრა.
ალბათ მან ძალიან კარგად იცოდა, რომ რჩეულ ქართველთა ლაშქარში ძალზე ძლიერი იყო თვითგადარჩენის ინსტინქტი, რის გამოც ყოვეთვის ვიფიქრებთ უკანდასახევ გზაზე და რომ მასზე სხვამ არ გაგავსწროს.
ვფიქრობ, ღალატიც სილაჩრის გამო იყო, ის კი არადა, მგონია რომ, ეს ლაჩარი ამ ღალატის აქტით თავისი ოჯახის, და შეიძლება ქვეყნის გადარჩენასაც ცდილობდა აოხრებისგან.
(ამან იერიქონელი მეძავის, რაჰაბის ამბავი გამახსენა, რომელმაც გასცა ქალაქი და ამით თავისი და სიცოცხლე და ქონება იხსნა, ახლო ნათესავებითურთ)
ერთი მხრივ გასაგებია, მოხდება ბრძოლა, მსხვერპლი ნებისმიერ შემთხვევაში იქნება, შეფარდება ათი ერთთან, რომ ბრძოლას მოვიგებთ (ძირითადად ესეთი ბრძოლები გვქონდა ბედად), ასეთ დროს ბევრი იფიქრებს, მოდი მტერს მოვურიგდები, ყველაფერს ხომ არ წამართმევს, სიცოცხლესაც შემინარჩუნებს, ჩემს მიწებსაც და ჩემს ყმებსაც, შეიძლება ზოგი მონად და ზოგი მხევლად წაასხას, შეიძლება ჩემი და მოეწონოს, შეიძლება ძმა მომიკლას, მაგრამ განადგურებას და მოოხრებას ხომ მაინც გადავრჩებიო.
ალბათ ეგ არის ტიპური მოღალატის მთავარი აზრი.
ძალზე გავრცელებული ამბავია, რომ ერეკლეს დაკრძალვის პროცესიაში 40000 ცხენოსანი იღებდა მონაწილეობას, როდესაც გადამწყვეტ ბრძოლაში 5000 ძლივს მოუყარა თავი.
ალბათ ნებისმიერი იმ 40000 დან თავს გაუხეთქავდა იმ ადამიანს, ვინც მას ლაჩარს დაუძახებდა.
ალბათ 10–20 წლის შემდეგ ყველა მათგანი ამბობდა, რომ პირადად იღებდა მონაწილეობას თბილისის დაცვაში.
მოდით უფრო აქეთ ვნახოთ, 1921 წელი, რაც მახსენდება, მეფის რუსეთმა ერთადერთი რაც დავიტოვა, ეს იყო საუკეთესო სამხედრო ოფიცერთა შემადგენლობა. შემიძლია ვთქვა, რომ მაზნიაშვილის და კვინიტაძის დარი გენერლები მას შემდეგ არ გვყოლია, ამჟამად არ გვყავს და ალბათ დიდი ხანი ვერ გვეყოლება.
მოკლედ 1921 წელი, თბილისის დაცვა, სტრატეგიულად სწორი გადაწყვეტილებით თბილისი უბრძოლველად იქნა დატოვებული, რათა ფრონტის ხაზი შემოკლებულიყო, მაგრამ მოხდა საოცარი რამე, მცხეთაში ევაკუირებულ სარდლობას ჯარი აღარ დახვდა, სად გაქრა? აორთქლდა? არა, უბრალოდ დაიშალნენ, რადგან არ სჯეროდათ გამარჯვების, რადგან სიცოცხლე უფრო სურდათ ვიდრე თავისუფლება, რადგან ლაჩრები იყვნენ.
შედეგად მივიღეთ საბჭოთა საქართველო.
გახსენებაც არ მინდა, მაგრამ 2008 წლის აგვისტო სულ თვალწინ მიდგას, არმიის საბრძოლო სულისკვეთება ისე დადნა როგორც თოვლი წყალზე და თუმცა ეს ძირითადად არ ხმაურდება, იყო ძალიან სამწუხარო შემთხვევები, ბრძანების გარეშე უკანდახევის, თანამებრძოლების მიტოვების, დეზერტირობის.
არაფერს ვამბობ ხალხზე, რომელიც ქალაქიდან გარბოდა, სხვა ქვეყანაში გადადიოდა, საწვავის რიგში ერთმანეთს ეცილებოდა, თუმცა მშვიდობიანი მოსახლეობისგან ბევრს ვერ მოითხოვ ალბათ.
მაგრამ ეგ არ არის პრობლემა, პრობლემა სხვა რამეა; ომის შემდეგ ეს ხალხი ისევ დაჯდება და გულზე მჯიღის ცემით სამშობლოს სიყვარულზე დაიფიცებს, იტყვის, რომ სამშობლოსთვის სიცოცხლეს არ დაიშურებს, დალევს გაერთიანებული საქართველოს სადღეგრძელოს, ოღონ მის გაერთიანებას მას ნუ მოსთხოვ :))
ლაჩრების პროცენტული შემადგებლობა :–)) ნამდვილად არ არის ქართველებში სხვა ერებზე მეტი, არც ნაკლებია :(, მაგრამ ერთი რამე ნამდვილად არის გამორჩეული, სანთლით რომ ეძებო მშვიდობიან დროს ლაჩარს წამლად ვერ იპოვი ქვეყანაში, თავზეხელაღებულ გმირებს – რამდენსაც გინდა.
ქართველი ერი ილუზიებით იკვებება, თავი გმირი ჰგონია, ამ დროს კი შეიძლება უბრალო ხმაურმაც კი შეაშინოს.
ეს ერი ომისთვის ნამდვილად არაა მზად და ეს ყველაზე კარგად ჩვენმა მტერმა იცის.
წასულია ჩვენი საქმე