სტაჟიან ინგლისური ფეხბურთის გულშემატკივრად ვითვლები, ეგ ზუსტად მახსოვს საიდან დაიწყო; 1996 წლის ევროპის ჩემპიონატიდან, როდესაც ინგლისის ნაკრებში "გაზა" თამაშობდა, მაგარი იყო ეგ ოხერი. ინგლისური სტილი ზუსტად ჯდებოდა ჩემს ხასიათში, თითქოსდა არ არის ფინტების კორიანტელი როგორც ბრაზილიელებთან, არ არის დაცვის ისეთი სიმტკიცე როგორც იტალიელებთან, ვერც გერმანელებს შეედრებიან დისციპლინით და ვერ ეშმაკობით არგენტინელებს, მაგრამ რაც ინგლისურ ფეხბურთში ყველაზე მეტად მხიბლავს ეს არის თამაშის სიყვარული, ზოგჯერ სერია ა–ს გუნდების თამაშ რომ ვუყურებ, მგონია რომ ჭადრაკის პარტიაა და მეძინება, იმდენად უსიცოცხლო და გათვლილია ყველაფერი, სქემაზე ალბათ ძალიან ლამაზი და შედეგიანი იტალიური ფეხბურთი, მაგრამ საყურებლად "სვარკაა".
ინგლისური გუნდებიდან გამორჩეულად მომწონს მანჩესტერ იუნაიტედი, თუმცა ყველა დანარჩენს ვაფასებ გარდა ორი ლონდონური კლუბისა: არსენალი და ჩელსი. მიმაჩნია რომ ამ ორ კლუბს არაფერი აქვთ საერთო ინგლისთან. ლონდონში ძალიან დიდ პატივს ვცემ ვესტ ჰემს და ნუ ბოლო პერიოდში ტოტენჰემსაც არაუშავს. მახსოვს ერთხელ სტუდენტობისას, სეზონის ბოლოს დავდევი თანხა ერთ მატჩზე, ვესტ ჰემი ხვდებოდა ვიღაც ბობოლას, არ მახსოვს ლივერპული არ ვიცი ტოტენჰემი, ნუ, ვესტჰემის ბედი გადაწყვტილი იყო იგი ვარდებოდა, შესაბამისად აშკარად უმოტივაციო უნდა ყოფილიყო, რასაც ვერ ვიტყოდით მოწინააღმდეგეზე, რომელიც თუ არ ვცდები ლიგის საგურისთვის უბრძოდა, თამაში დაიწყო და გაოცებული ვიყავი რა საოცრად თამაშობდა ვესტ ჰემი, საკუთარ გულშემატკივრებს ბოლომდე ანახეს საკუტარი შესაძლებლობები და დამსახურებულად გაიმარჯვეს. მას შემდეგ ვესტ ჰემს დიდ პატივს ვცემ, მიუხედავად იმისა, რომ გუნდი როგორც ასეთი დიდ შედეგებს კარგა ხანი ვერ მიაღწევს.
თუმცა ვესტ ჰემი გამონაკლისი არ არის, ყველა გუნდი ასეთია და გუულშემატკივარიც უფასებს, არსად ისე არ გულშემატკივრობენ საკუთარ გუნდს, როგორც ინგლისში.
NetworBloging
My Blog List
No comments:
Post a Comment